Οι κλωσιές της πέρδικας...

Η Ορεινή πέρδικα, με το κελάηδημά της μπορεί να φτιάξει τη μέρα κάθε ανθρώπου της υπαίθρου, κάθε τσοπάνη, κάθε κυνηγού. Η «φτιαξιά» της ευνοεί περισσότερο το βάδισμα παρά την πτήση. Τα φτερά της είναι κοντά σε σχέση με το σώμα της και το βάρος της, αλλά πολύ ισχυρά. Η μικρή πτητική επιφάνεια των φτερών της την αναγκάζει να τα χτυπά με μεγάλη ταχύτητα κατά την απογείωσή της... Αυτό το δυνατό και με μεγάλη συχνότητα φτεροκόπημα παράγει και τον χαρακτηριστικό ήχο, που στοιχειώνει όλους τους περδικοκυνηγούς.
Ιδού λοιπόν και ο λόγος που οι πέρδικες «χύνονται» πάντα προς την κατηφόρα, αφού είναι πολύ πιο εύκολο γι αυτές να αναπτύξουν ταχύτητα και να απομακρυνθούν, εξαιτίας και του σχετικά μεγάλου σωματικού τους βάρους. Κατά τα άλλα τα πανίσχυρα πόδια της, της επιτρέπουν να κινείται ταχύτατα στα πιο επικλινή και κακοτράχαλα εδάφη, διανύοντας, όταν χρειάζεται, μεγάλες αποστάσεις. Ζει και κινείται σε βραχώδεις πλαγιές βουνών, με υψόμετρο από 800 μέτρα και πάνω.

Την ώρα που τρώει, προσλαμβάνει και μικρά πετραδάκια που της χρησιμεύουν για το άλεσμα της τροφής. Εξασφαλίζει επίσης από αυτά το απαραίτητο ασβέστιο για τον σχηματισμό του κελύφους των αβγών της. Οι νεοσσοί αμέσως μετά την εκκόλαψή τους εγκαταλείπουν τη φωλιά και μπορούν σχεδόν αμέσως να ακολουθήσουν τους γονείς τους στην αναζήτηση της τροφής τους.

Τις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους όμως, αυτή είναι κυρίως ζωικής προελεύσεως, λόγω των μεγάλων απαιτήσεών τους σε πρωτεϊνες. Την ανατροφή των νεοσσών αναλαμβάνουν και οι δύο γονείς μαζί. Η ορεινή πέρδικα τρέφεται κυρίως τις πρωινές και απογευματινές ώρες, οπότε αυτές είναι και οι ώρες της ημέρας που είναι πιο «κινητική». Κατά τις μετακινήσεις αυτές οι δύο γονείς -και κυρίως ο αρσενικός- παραμένουν άγρυπνοι και ακούραστοι φρουροί του κοπαδιού. Συνήθως ζει κατά οικογένειες (κοπάδια) των 10-15 πουλιών, όταν όμως σε μία περιοχή υπάρχει πολλή τροφή ή νερό, μπορεί να παρατηρηθούν και ενώσεις δύο ή περισσοτέρων κοπαδιών.

Τον Φεβρουάριο τα πουλιά αρχίζουν να σχηματίζουν ζευγάρια και διασκορπίζονται... Τα κοπάδια που ενδεχομένως θα παρατηρηθούν αργότερα σε ομάδα (σπάνια περισσότερα από 3-4 πουλιά), συνήθως αποτελούνται από νεαρά άτομα του ίδιου φύλου που δεν κατάφεραν να ζευγαρώσουν και ζουν μαζί, κυρίως για λόγους ασφαλείας.

Κατά τον Μάρτιο-Απρίλιο, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, η θηλυκή γεννά 10-15 αβγά. Το κλώσημα των αβγών διαρκεί 20-21 μέρες και οι νεοσσοί εκκολάπτονται σχεδόν ταυτόχρονα.

Οι διαφορές....
Η Νησιώτικη Πέρδικα από την άλλη, έχει μερικές χαρακτηριστικές διαφορές, και όχι μόνο σωματικές... Χαρακτηριστική είναι η διαφορά που έχουν στη φωνή. Η φωνή της νησιώτικης είναι πιο αργή και βαριά, χαρακτηριστικά «κακαριστή».

Γεννά περισσότερα αβγά από την ορεινή, που μπορεί να φτάσουν και πάνω από 20. Σε αυτό βέβαια τη βοηθά το ότι ζει σε χαμηλότερο υψόμετρο, με αποτέλεσμα να έχει μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου και ευνοϊκότερες συνθήκες αναπαραγωγής, τουλάχιστον όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα. Αυτή η διαφορά στο υψόμετρο, μπορεί να εξασφαλίσει στη νησιώτικη πέρδικα έως και... ένα μήνα περισσότερο διαθέσιμο για αναπαραγωγή! Ετσι, έχει το περιθώριο να

αναπληρώσει μια γέννα η οποία για κάποιους λόγους καταστράφηκε, ή ακόμα και να κάνει και μια δεύτερη γέννα, αν οι καιρικές συνθήκες είναι απόλυτα ιδανικές. Το επιπλέον αυτό χρονικό διάστημα της δίνει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει και μεγαλύτερες γέννες από την ορεινή...

Τα αβγά πρέπει να εκκολαφθούν ταυτόχρονα, για να το πετύχει όμως αυτό μια πέρδικα πρέπει να τα γεννήσει πρώτα όλα με έναν ρυθμό ένα αβγό κάθε μέρα, ώστε μετά να ξεκινήσει να τα επωάζει. Είναι λοιπόν εύκολο να φανταστεί κανείς ότι για μια γέννα με 10 αβγά χρειάζονται 10-11 μέρες για να τα γεννήσει και 21-22 μέρες για να τα επωάσει...

Εχουμε δηλαδή σύνολο 30-33 ημερών περίπου, συν 40 επιπλέον για να γίνουν ανεξάρτητα τα μικρά περδικάκια. Μπορεί κανείς εύκολα λοιπόν να καταλάβει πόσο περιορισμένα είναι τα περιθώρια για την ορεινή πέρδικα, που ξεκινά να γεννά τα αβγά της στα μέσα του Μαϊου, ενώ η νησιώτικη από τον Απρίλιο. Η διαβίωση της τσούκαρ στα χαμηλότερα υψόμετρα των νησιών, είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους που ο αριθμός της είναι ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση.

Η εγκατάλειψη της υπαίθρου, των καλλιεργειών και της κτηνοτροφίας στα μεγαλύτερα υψόμετρα της ηπειρωτικής χώρας, εκτός από την άμεση μείωση της διαθέσιμης τροφής, έχει σαν δευτερεύουσα συνέπεια να λογκώνουν οι ανοιχτές εκτάσεις. Ετσι, μετατρέπονται σε αφιλόξενους χώρους για την ορεινή πέρδικα, καθώς γεμίζουν από αλεπούδες, κουνάβια και άλλους άρπαγες.

Αυτές οι συνθήκες σπρώχνουν την «γκρέκα» σε ακόμα ψηλότερα μέρη στα αλπικά, όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι ακόμα πιο δύσκολες. Για τη νησιώτικη πέρδικα τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα... Στα νησιά διατηρούνται ακόμα καλλιέργειες, η εγκατάλειψη της υπαίθρου είναι μικρότερη, οπότε και η διαθέσιμη τροφή μεγαλύτερη.

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Οι νεοσσοί αμέσως μετά την εκκόλαψή τους εγκαταλείπουν τη φωλιά και μπορούν σχεδόν αμέσως να ακολουθήσουν τους γονείς τους στην αναζήτηση της τροφής τους.

Τις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους όμως, αυτή είναι κυρίως ζωικής προελεύσεως, λόγω των μεγάλων απαιτήσεών τους σε πρωτεϊνες.

ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ - ΔΑΣΟΠΟΝΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ

Πηγή http://origin.ethnos.gr