RIBOT: ένα ανεπανάληπτο Πόιντερ ...

Ας απολαύσουμε την τελευταία εμφάνιση του RIBOT

Με απέραντη χαρά τις προάλλες στο Jesi (περιοχή της Ιταλίας), στους κλασικούς αγώνες σε ορτύκι, καθώς διέσχιζα το τερρέν παρέα με τον φίλο μου Oliviano Nobile, είδα από μακριά τον Rudy Lombardi να κρατά ένα πόιντερ, του οποίου η φυσιογνωμία είναι χαρακτηριστική. Όταν το έλυσε, βεβαιώθηκα ότι ήταν ο μεγάλος RIBOT DELLA NOCE. Αυτός ο σκύλος είναι δύσκολο να εκληφθεί αντί άλλου.
Οποιοσδήποτε παθιασμένος με τα σκυλιά – και ιδιαίτερα με τα πόιντερ – δεν μπορεί να μην χαρεί ξαναβλέποντας και αυτό τον χρόνο, που πιθανόν να είναι ο τελευταίος, αυτό που, κατά τη γνώμη μου, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, πόιντερ της τελευταίας γενιάς.
Δεν κοιτάζουμε, αντιθέτως παραβλέπουμε, τα αποτελέσματα που μπορεί ακόμα να πάρει σ’ αυτόν τον κύκλο αγώνων. Αυτός δεν έχει τίποτα πια να αποδείξει. Τώρα πια δεν έχει ανάγκη να συναγωνίζεται. Το ταλέντο του το έχει ήδη εκφράσει εκατοντάδες φορές. Ό,τι έπρεπε να δώσει το έχει ήδη δώσει, με αποκορύφωμα τον τελικό στον αγώνα του Campo Felice το 2002, ζευγάρι με τον ATTILA σε μια διαδρομή τόσο θεαματική, που σε έκανε να ανατριχιάζεις.
Φτάνει με τους αγώνες, οι οποίοι άλλωστε τον ανέδειξαν και στους οποίους ήταν πρωταγωνιστής για πολλά χρόνια. Τώρα πρέπει μονάχα να επιδεικνύεται. Τα κυνοφιλικά παλκοσένικα έχουν ακόμα την ανάγκη του και πολλών άλλων όπως αυτόν…
Τα τελευταία χρόνια με κάλεσαν αρκετές φορές να δω μερικά νεαρά άτομα, ακόμα και παιδιά του, αλλά με κάθε ειλικρίνεια και τιμιότητα, δεν κατάφερα ακόμα να πω: αυτός ο σκύλος είναι ανώτερος από τον RIBOT.
Θεωρώ υπερφίαλο να αναφέρω τις αμέτρητες επιτυχίες του κατά την διάρκεια της πολυετούς καριέρας του, αλλά θέλω να υπογραμμίσω την θεαματικότητα και την ποιότητα με τις οποίες έφτασε σ’ αυτές τις επιτυχίες.
Είναι ο ορισμός του trialer, του κουράγιου, της γενναιοψυχίας, με ισχυρότατο και τυπικότατο καλπασμό, λάτρης του ρίσκου, σταμάταγε με δυσκολία μονάχα στο σφύριγμα του κυναγωγού του, Rudy Lombardi. Αυτό δεν είναι το πραγματικό πόιντερ; Σίγουρα! με μια επιπρόσθετη αξία: είναι «ένας Μεγάλος» και θα είναι δύσκολο να τον ξεχάσουμε. Ο Rudy τον έριξε στη μάχη και τον χειρίστηκε με επιδεξιότητα στους αγώνες. Εγώ όμως, παρόλο που μπορεί να φανώ αλαζόνας, θα ήθελα πάρα πολύ να τον είχα δίπλα μου και να τον χαρώ στο κυνήγι πέρδικας, στα αγαπημένα μου Sibillini (βουνά της Ιταλίας), διότι ένας έξυπνος σκύλος ξέρει να κάνει κατανομή δυνάμεων και να κυνηγάει κάνοντας τον trialer. Θα τον αγκάλιαζα μετά από τις όμορφες και συγκινητικές φάσεις, συγχωρώντας τα λάθη του, γιατί αυτά τα σκυλιά πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα θαυμάζουμε ακόμα και όταν κάνουν λάθος.
Με δίδαξαν ότι όποιος τολμά, μπορεί και να υποπέσει σε σφάλματα και για να λέμε την αλήθεια, κάποιος που δεν τολμά, σπάνια κάνει λάθος. Ο πραγματικός trialer πρέπει να τολμά, αλλιώς δεν είναι τέτοιος! Ο Rudy Lombardi τον έπλασε καθ’ εικόνα και ομοίωσή του, καταφέρνοντας άψογα να παντρέψει σε μία τέλεια συμβίωση τις περιέργειές τους και την απρονοητικότητά τους. Είναι ακόμα δυνατό να δει κανείς αυτή την εικόνα. Φτάνει να τους παρατηρήσεις πριν αρχίσει ο αγώνας: μπροστά η ρωμαλέα φιγούρα του RIBOT που δεν βλέπει την ώρα να «εκτοξεύσει» όλη τη δύναμή του και πίσω μονίμως με τα νεύρα τεντωμένα ορθώνεται αλύγιστος ο Lombardi, ο οποίος δεν έχει αυτή τη συμπεριφορά όταν τρέχει άλλους σκύλους.
Αν κάποιος με ρωτούσε, ποιο ήταν, από τα πολλά, το πιο όμορφο και θεαματικό χαρακτηριστικό που θαύμασα στον RIBOT, θα απαντούσα χωρίς δισταγμό: οι επιταχύνσεις καθώς τρέχει! Ο RIBOT ακόμα και όταν έχει πιάσει την τελική ταχύτητα, καταφέρνει να βάζει το turbo και να αλλάζει ταχύτητα με εκείνη τη φυσικότητα και την ευκολία που είναι χαρακτηριστικό μόνο των μεγάλων σκύλων, αυτών δηλαδή που κατέχουν κάτι παραπάνω και που καταφέρνουν να αφήσουν ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της φυλής, του πόιντερ πιο συγκεκριμένα.
Είναι ίσως το αδάμαστο πνεύμα συναγωνισμού που τον χαρακτηρίζει και τον ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου, το πιο σπάνιο χάρισμα, χαρακτηριστικό μιας μηχανής, η οποία όχι μόνο έχει πάρα πολλά κυβικά, αλλά και κάτι που την κάνει διαφορετική από τις άλλες…
Ένα ευχαριστώ στον Mario Agosteo, που τον δημιούργησε (χωρίς να ξεχνάμε τους άλλους καρπούς του εκτροφείου του Dingo, Flasc, Ronaldo, οι οποίοι σίγουρα δεν γεννήθηκαν τυχαία). Στον Elio Cantoni, που τον αξιοποίησε και που μας έδωσε την δυνατότητα να τον θαυμάσουμε. Στον Rudy Lombardi, που τον προκάλεσε, τον πολέμησε και τον δάμασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να απολαμβάνουμε ένα πρωτότυπο, όπως όλοι ονειρευτήκαμε κι όπως έγινε, ένας trialer, ένας μεγάλος πρωταθλητής, που δύσκολα θα βρεθεί όμοιός του.
Τέλος: ένα ακόμα ευχαριστώ σε σένα RIBOT, για όλες τις συγκινήσεις, που σαν μεγάλος πρωταθλητής μας έδωσες και συνεχίζεις να μας δίνεις.
Είναι ένα πόιντερ, ένα Μεγάλο πόιντερ και σαν τέτοιο είναι περιουσία όλων των κυνόφιλων, γι αυτό του αξίζει μια τιμητική θέση.
Ο λόγος για τον οποίο έγραψα αυτό το άρθρο, όπως έκανα και με κάποιο άλλο σκύλο, ο οποίος με ενθουσίασε ιδιαίτερα και που ανήκει πλέον στον θρύλο των trialers, είναι διότι ειλικρινά αισθάνομαι ότι είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ως ένδειξη ευγνωμοσύνης γι αυτό τον μεγάλο πρωταθλητή.

Του Sandro Pacioni από το περιοδικό Caccia e Cani

Πηγή www.alfa-omega.gr