Το κόστοs τηs επωνυμίαs...

Βέβαια, λόγω νομικού κωλύματος, δεν υπάρχει περίπτωση να αγοράσει κανείς όπλο από εκεί και να το πάρει υπό μάλης. Ετσι, οι όποιες αγορές είναι σε «αδρανή» υλικά όπως βιβλία, τσάντες, φυσιγγιοθήκες και παρόμοια αντικείμενα. Ενας φίλος αγόρασε από εκεί ένα μαχαίρι προς 230 λίρες Αγγλίας.

Λίγους μήνες αργότερα το ίδιο μαχαίρι, αλλά χωρίς το όνομα, αγοράστηκε στην Αθήνα προς 35 ευρώ. Παρόμοια διαφορά τιμών υπάρχει και σε άλλα προϊόντα. Προφανώς, η σφραγίδα με το όνομα των διάσημων οπλοκατασκευαστών χρεώνεται ακριβά, ακόμη και πάνω σε ένα βιβλίο!
Το κόστοs τηs «επωνυμίαs»

Η περίπτωση της αξιοποίησης του ονόματος είναι γνωστή στους οικονομολόγους. Ονομάζεται Brand Name Exploitation, δηλαδή εκμετάλλευση της αναγνωρισιμότητας... Και είναι αυτή η τακτική που οδήγησε μεγάλο γαλλικό οίκο επενδύσεων να αγοράσει μια σειρά από μεγάλα Brand Names, ανάμεσά τους και την Holland and Holland.

Ομως, για να υπάρχει αξία στο όνομα, πρέπει να υπάρχει και ανταπόκριση από το κοινό. Και όντως, ένα μεγάλο μέρος της αγοράς επιδιώκει το αναγνωρίσιμο όνομα και είναι έτοιμο να το χρυσοπληρώσει (και όχι μόνο στα χειροποίητα όπλα).

Στη δεκαετία του 1980, όταν η λέξη καραμπίνα ήταν συνώνυμη με την Beretta 302, μια μικρή βιομηχανία μετασκευής είχε στηθεί στην Ελλάδα. Πολλοί κάτοχοι 302 αγόραζαν κάννες από Breda Altair και τις έβαζαν στη βάση της 302. Γιατί;

«Η Breda φτιάχνει τις καλύτερες κάννες. Είναι θέμα ατσαλιού» έλεγαν οι «γνώστες». Η πραγματικότητα ήταν λίγο πιο πεζή: η Beretta είχε αναλάβει την κατασκευή όλων των παραλλαγών της 302 που συμπεριλάμβανε την Browning B80, την Altair και την 302 βέβαια. Ολα τα μέρη αυτών των όπλων κατασκευάζονταν στο εργοστάσιο της Beretta από τα ίδια υλικά. Ομως η Breda ήταν γνωστή από παλιά σαν η πρώτη ιταλική κατασκευάστρια καραμπίνας και το όνομα έμεινε χαραγμένο στη συλλογική μνήμη!

Στην ίδια εποχή έβγαινε και το σουπερποζέ Vega της Breda και το πλαγιόκαννο Andromeda. Αυτά ήταν ακριβώς τα ίδια όπλα με τα αντίστοιχα Beretta, το 686 και το 626... Ομως οι πωλητές τα προωθούσαν με το γνωστό επιχείρημα του «καλύτερου ατσαλιού», χωρίς ποτέ να σκεφτούν ούτε αυτοί ούτε και οι πελάτες, ότι τα όπλα ήταν τόσο όμοια μεταξύ τους που ανταλλακτικά της μιας εταιρεία ταίριαζαν χωρίς καμία εφαρμογή στα όπλα της άλλης...

Ας επανέλθουμε όμως στους Αγγλους και την τακτική τους. Μια μεγάλη ομάδα κατασκευαστών έφτιαχνε όπλα με μισές φωτιές, χρησιμοποιώντας βάσεις και κάννες που αγόραζαν από τη γνωστή Webley and Scott. Το σχήμα ήταν γνωστό στους οπλουργούς ως «μηχανισμός Μπέρμιγχαμ», και είχε μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα: πίρο μασίφ με τη βάση, μηχανισμό Ανσον-Ντήλυ, κάννες με χελιδονοουρά, εγκάρσιες βίδες στήριξης του κοντακιού, εξολκείς τύπου Southgate. Σχεδόν όλοι οι μικροί κατασκευαστές -και μερικοί όχι τόσο μικροί- αγόραζαν αυτό τον μηχανισμό και τον τελείωναν ανάλογα με την παραγγελία που έδινε ο πελάτης.

Οι ''ειδικοί''!
Είναι καταπληκτική η ποικιλία απόψεων για την ποιότητα που διέκριναν οι «ειδικοί» ανάμεσα στα διάφορα δίκαννα αυτής της κατηγορίας. Μερικοί έλεγαν ότι ο William Ford έβαζε... καλύτερα ατσάλια. Αλλοι ότι ο Harrisson έφτιαχνε πιο ευθείες κάννες. Μερικοί μάλιστα βγήκαν σε περιοδικά και πρότειναν σε επίδοξους αγοραστές να αποφεύγουν τα όπλα Webley and Scott και να προτιμούν όπλα από μικρούς κατασκευαστές, διότι «ήταν από επιλεγμένα υλικά, ενώ η W&S σαν μεγάλη εταιρεία δεν είχε χρόνο για προσεκτική επιλογή υλικών»!

Σήμερα, η πρακτική της απλής σφράγισης του ονόματος συνεχίζει ακάθεκτη. Η διάσημη αγγλική εταιρεία Purdey συνεργάζεται με την ιταλική Perugini Visini. Ουσιαστικά η Purdey αγοράζει σουπερποζέ από την ιταλική εταιρεία και τα πουλά με το δικό της όνομα, σε τιμή αρκετά ψηλότερη από το ιταλικό όπλο...

Πιο συχνή τακτική σήμερα είναι η ανάθεση κατασκευής όπλων σε τρίτες χώρες και η προσφορά του ίδιου ακριβώς όπλου από διαφορετικές εταιρείες με το όνομά τους.

Για να μην έχουμε νομικά παρατράγουδα δεν θα αναφερθούν ονόματα, όμως είναι ηλίου φαεινότερον ότι τρεις τουλάχιστον ιταλικές εταιρείες παραγγέλνουν καραμπίνες σε μια τουρκική εταιρεία. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, η περίπτωση δεν αφορά τα μεγάλα ονόματα της Ιταλίας, αλλά εταιρείες του μεσαίου χώρου.

Αυτό είναι το σκηνικό που οδήγησε την Fabarm να βάζει μια σφραγίδα-πρόκληση στα όπλα της που δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι σχεδιασμένα και κατασκευασμένα 100% στην Ιταλία. Η Fabarm με αυτή τη σφραγίδα πετά το γάντι στους ανταγωνιστές της, αλλά απάντηση δεν υπήρξε ακόμη!

Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση με την αξία του ονόματος (και πώς αυτή θα εξελιχθεί) είναι το αμερικανικό όπλο της CSMC, το μοντέλο Α10.

Το Α10 είναι πιστό αντίγραφο του Beretta SO. Επιπλέον το όπλο κατασκευάζεται από πιστοποιημένο αμερικανικό ατσάλι , με υπερσύγχρονα μηχανήματα CNC και προσφέρεται στις 4.000 ευρώ. Το αντίστοιχο Beretta έχει βάσεις που κατασκευάζονται από την FAMARS, πιο όμορφο σκάλισμα, με τιμή που φτάνει τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα ανταποκριθεί η αγορά, τουλάχιστον στην Αμερική, προς το ίδιο ουσιαστικά αντικείμενο, αλλά με ονόματα εντελώς διαφορετικής εμβέλειας!

Διλήμματα
Το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο μέσος αγοραστής είναι πώς να διακρίνει την ποιότητα και να «ζυγίσει» την αξία του ονόματος. Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι για ποιον λόγο αγοράζει το «αντικείμενο», το όπλο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αν η επιλογή γίνεται προς εντυπωσιασμό φίλων και γνωστών, τότε το όνομα βαραίνει σημαντικά.

Αν η αγορά γίνεται για δική μας ικανοποίηση και για μακρόχρονη και απροβλημάτιστη χρήση, τότε αφήνουμε την αντικειμενική ποιότητα να μιλήσει μόνη της. Η ποιότητα κατασκευής κρίνεται με γνωστά κριτήρια και αυτά δεν περιλαμβάνουν το όνομα. Αν θέλετε να κάνετε ένα πείραμα με προσιτά όπλα, προσπαθήστε να συγκρίνετε μια Beretta 302 με μια Browning B80 ή μια Breda Altair.

Είνα εύκολο να λυθούν τα όπλα αυτά, ώστε να συγκριθούν σε κάθε σημείο για την κατασκευαστική τους ποιότητα. Μόνο προσέχετε να μην μπλέξετε τα κομμάτια τους, διότι δύσκολα θα τα διακρίνετε.

Μια άλλη καλή πρακτική είναι να κρύψετε το όνομα του όπλου και να το δείτε λεπτομερώς, κρίνοντας αντικειμενικά το κάθε του σημείο. Πόσο καλή είναι η λείανση και το φινίρισμά του σε σημεία που δεν φαίνονται από έξω;

Είναι λειασμένη η εσωτερική μεριά του κλείστρου; Είναι σωστά φινιρισμένη η εσωτερική κάτω επιφάνεια της βάσης, αν πρόκειται για δίκαννο; Πόσο καλά εφαρμόζει το κοντάκι στο μέταλλο; Είναι ευθεία η ρίγα;

Αυτά και πολλά άλλα γνωστά σημεία δείχνουν την επιμέλεια της δουλειάς ενός κατασκευαστή.

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Αξίζει επίσης να γνωρίζουμε ότι το όνομα ενός όπλου φτιάχτηκε από οπλουργούς με πολύ κόπο και επιμέλεια στην κατασκευή του όπλου. Αυτό το όνομα που στήθηκε με κόπο και μόχθο γενεών καταρρακώνεται πολύ εύκολα από γραβατο-φορεμένους γιάπηδες που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την κάννη από τη βάση και που ενδιαφέρονται μόνο για την κάτω γραμμή του ισολογισμού. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι χαμηλώνοντας την ποιότητα, μειώνουν και το όνομα!

Του Νικήτα Κυπρίδημου

Πηγή www.ethnos.gr