Η ωραία κοιμωμένη...

Η δική μου σχέση με την Βrowning πάει πολύ πίσω. Ηταν στα 1968. Οι καραμπίνες τότε ήταν η τελευταία λέξη της κυνηγετικής τεχνολογίας, αφού κοντά στην Πλ. Κάνιγγος ακόμα μπορούσε να αγοράσει κανείς καινούργια εμπροσθογεμή δίκαννα!!

Για μένα τότε η απόκτηση μιας καραμπίνας φάνταζε άπιαστο όνειρο. Ηδη κυνηγούσα κανονικά με ένα ισπανικό δίκαννο που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου ένα χρόνο πριν...

Οπως καταλαβαίνετε, όλα αυτά τα χρόνια χωρίς άδεια κυνηγιού (ελπίζω και εγώ ότι το αδίκημα έχει παραγραφεί). Ημουν ο Βενιαμίν της κυνηγετικής παρέας. Πρόεδρος τότε, του Κυνηγετικού Συλλόγου Αμπελοκήπων, ήταν ένας απόστρατος στρατηγός ονόματι Μαλικούρτης. Θυμάμαι ακόμα τη χαρακτηριστική βραχνή μπάσα φωνή του:

- «Κωστάκη παιδί μου (έτσι με έλεγε) να ξέρεις καραμπίνα είναι μόνο μία, η Browning η Standard (δηλ. όχι η ελαφριά)». Τα λόγια του βέβαια χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μου. Μεταξύ λοιπόν Β’ και Γ’ Λυκείου, βρέθηκα στη Στουτγάρδη της Γερμανίας να δουλεύω σε μια βιοτεχνία για απόκτηση τεχνικής εμπειρίας προαπαιτούμενης για την εισαγωγή σε Πολυτεχνείο της Γερμανίας.

Κάπου στο κέντρο της πόλης ήταν ένα μαγαζί, με μια τεράστια βιτρίνα στην πρόσοψη, με ό,τι είδους όπλο μπορούσε να ποθήσει η καρδιά σου και στο κέντρο βέβαια... μια σοβαρή, απαστράπτουσα (στα μάτια μου) Browning. Δεν έχω ξαναπάει από τότε στη Στουτγάρδη για να το διαπιστώσω, αλλά είμαι σίγουρος ότι το σημάδι από τη μύτη μου θα υπάρχει ακόμα στο τζάμι από τις τόσες ώρες που είχα περάσει κοιτάζοντάς τη...

Η απόκτηση
Εφτασε λοιπόν το τέλος του χρόνου που θα έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα και ήρθαν οι δικοί μου να με πάρουν (ήμουν μόλις 17). Θυμάμαι ότι μου έλειπε ακόμα ένα ποσό όχι σημαντικό, που θα έπρεπε να το ζητήσω από τον πατέρα μου, ο οποίος ...δεν ήταν καν κυνηγός. Οταν έφτασε η στιγμή να πληρωθώ, ο ιδιοκτήτης της βιοτεχνίας, μου έδωσε μαζί με όσα έπρεπε και ένα επιπλέον ποσό γιατί, όπως είπε, ποτέ δεν είδε πιο ευσυνείδητο μαθητευόμενο.

Πήρα λοιπόν τον πατέρα μου τραβώντας τον κυριολεκτικά από το σακάκι, γραμμή για το μαγαζί.

Είπα στον κατάπληκτο, αλλά και ευγενέστατο ιδιοκτήτη, τι ήθελα (με ρώτησε τι κάννη ήθελα στο όπλο μου και του απάντησα (τόσο ήξερα!) φουλ τσοκ και χωρίς ρίγα)! Θυμάμαι ότι μου περίσσεψαν 10-20 μάρκα με τα οποία αγόρασα και έναν θαυμάσιο πλεχτό δερμάτινο αορτήρα! Ηταν Σεπτέμβριος και πήγα για λίγες μέρες πριν αρχίσουν τα σχολεία με το καινούργιο μου όπλο στη Σίφνο. Τότε τα βουνά του νησιού ήταν γεμάτα πέρδικες... Η μέρα έφτασε και με τη συνοδεία ενός ντόπιου βοσκού και κυνηγού βγήκαμε στο βουνό...

Ηξερε τις πέρδικες κοπάδι - κοπάδι. Βγάζαμε πέρδικες πολλές και εγώ παρότι τουφεκούσα στα 7-8 μέτρα δεν τις έπαιρνα και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Τελικά έριξα μια ολόκληρη παλάσκα 35 φυσίγγια και πήρα 5 πέρδικες (δηλ. 7 φυσίγγια για κάθε πουλί)! Εάν είχα το δίκαννό μου θα είχα πάρει το λιγότερο τα διπλά. Μου πήρε καιρό να καταλάβω το τι έφταιγε. Το επιβεβαίωσα κάποιους μήνες μετά, όταν στην Κωπαΐδα, έχοντας βάλει επάνω στο όπλο μια δανεική κάννη 67cm 1/4 choke, δεν έχανα τουφεκιά. Δυστυχώς ο γερο-στρατηγός δεν μου είχε διευκρινίσει σχετικά με τα τσοκ.

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την Αuto-5. Το συγκεκριμένο όπλο είχε δυστυχώς κακή τύχη. Οταν κάποια στιγμή τελείωσα με σπουδές και δουλειά και βρέθηκα πάλι πίσω στην Ελλάδα να κάνω τη θητεία μου στον στρατό, με μια γυναίκα που ήξερε λίγα ελληνικά σε ένα νέο σπίτι και με ένα μωρό τριών μηνών στην αγκαλιά, αναγκάστηκα να την πουλήσω. Αυτόν που το αγόρασε, τον σταμάτησε στο πρώτο ή δεύτερο κυνήγι το δασαρχείο με δεμένο και γεμάτο το όπλο μέσα στο αυτοκίνητο, η καραμπίνα και το όπλο κατασχέθηκε και από τότε αγνοείται η τύχη της.

Ταυτόχρονα άρχισε και η επαγγελματική μου ενασχόληση στην Ελλάδα με τα όπλα και τότε μπόρεσα πλέον να συγκρίνω... Η γνώμη μου είναι η ίδια πιστεύω με τον κάθε ειλικρινή επαγγελματία: από τη μια μεριά είναι όλες οι καραμπίνες και από την άλλη η Auto-5, με μια ...άβυσσο να τις χωρίζει (ως προς την ποιότητα και το κόστος κατασκευής φυσικά)! Αυτός είναι βεβαίως και ο λόγος που η παραγωγή του όπλου πρώτα μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία (όπου κατασκευαζόταν από τη Miroku) και το 2000 σταμάτησε εντελώς.

Εχοντας λύσει και δέσει, αγοράσει και πουλήσει, εκατοντάδες τέτοια όπλα, έχω τελικά θαυμάσει την ποιότητα κατασκευής, ειδικά των προπολεμικών μοντέλων και ακόμα ειδικότερα αυτών της πρώτης περιόδου. Δύο-τρία τέτοια όπλα πέρασαν από τα χέρια μου, εγώ όμως έψαχνα κάτι ακόμα πιο ιδιαίτερο. Εψαχνα μια 16άρα και μάλιστα μια 16άρα με αγγλέ κοντάκι.

Αυτό ακριβώς είναι το όπλο που βρέθηκε στο υπόγειο του Neil.

Για πολλά χρόνια τώρα έχει γίνει ένα είδος ιεροτελεστίας όταν στην ετήσια εκδρομή στη Σκωτία πρέπει να περάσουμε από το μαγαζί του φίλου μου του Neil Anderson στο Aberdeen.

Εκεί κάθε φορά επαναλαμβάνεται -σχεδόν τυπικά- ο εξής διάλογος:

- «Neil έχουμε τίποτε»;

- «Μπα... τίποτε, κατέβα στο υπόγειο να δεις και μόνος σου». Το υπόγειο του μαγαζιού του Neil έχει αποδειχτεί μια πραγματική... σπηλιά του Αλαντίν, όπου πολλά αξιόλογα όπλα έχουν έρθει στην επιφάνεια. Κάθε φορά πέφτω επάνω σε ένα ονειρεμένο rook - rifle (κορακοτούφεκο) και μια προπολεμική 16άρα Browning Auto-5 με αγγλέ κοντάκι. Ο διάλογος συνεχίζεται:(εγώ από τα υποχθόνια Τάρταρα και ο Neil στην επιφάνεια, συνήθως μιλώντας σε κάποιον πελάτη):

- Neil!!!

- Λέγε.

- Εχεις εδώ ένα rook - rifle πόσο θέλεις για αυτό;

- Μπα δεν είναι για πούλημα, το θέλω για τον εαυτό μου...

- Neil!!!

Τι;

Εχεις εδώ και μια παλιά Auto-5 16cal, για αυτήν πόσο θες;

Μπα... σκοπεύω να τη φτιάξω και να την κρατήσω, μoυ αρέσει πολύ αυτό το όπλο ?έρχεται? απίθανα στα μάτια.

Τελικά μετά από 10 περίπου χρόνια, ο Neil ενέδωσε στη δεύτερη ερώτηση (αυτήν για την Auto-5), μου είπε μια τιμή και η καραμπινίτσα κατέληξε στα χέρια μου.

Ηταν αυτονόητο ότι το όπλο έπρεπε να ξαναγίνει (όσο ήταν ανθρώπινο δυνατό) όπως ακριβώς κατασκευάστηκε πριν από περίπου 102 χρόνια: Σαν την «ωραία κοιμωμένη 16άρα», χρειαζόταν ένα φιλί αγάπης για να ξαναέρθει στη ζωή.

Πρώτα το φινίρισμα στα μέταλλα. Είναι φυσικό ότι μετά από τόσα χρόνια η «βαφή» είχε φθαρεί. Εκείνο τον καιρό όλα τα μέρη του όπλου «βάφονταν» με προοδευτική οξείδωση γνωστή και ως όρθνωση, και ως «blue de guere» ή ως Belgian blue. Η διαδικασία αυτή γίνεται με αλλεπάλληλες ελεγχόμενες οξειδώσεις της εξωτερικής επιφάνειας, οι οποίες κατόπιν μετά από βρασμό σε νερό γίνονται μαύρες με μια μπλε απόχρωση. Αυτός είναι ο λόγος που το εσωτερικό των όπλων αυτής της εποχής είναι ασημί το χρώμα του μετάλλου.

Η έναρξη
Αφού λοιπόν τρίφτηκε με το χέρι με τη μέγιστη δυνατή προσοχή έτσι ώστε ούτε οι γωνίες να «σπάσουν» προς τα μέσα ούτε οι ευθείες να γίνουν έστω και στο ελάχιστο καμπύλες, οι καμπύλες να διατηρήσουν ακριβώς το σχήμα τους και οποιεσδήποτε σφραγίδες να παραμείνουν ανεξίτηλες (μια διαδικασία που χρειάστηκε 2-3 μέρες δουλειάς!), μετά άλλες 5 μέρες (τόσο διαρκεί η διαδικασία της βαφής) το σώμα του όπλου και η κάννη έχουν αποκτήσει κατά 99% (θέλω να πιστεύω) την αρχική τους όψη και χροιά. Οι βίδες του όπλου γυαλίστηκαν μία - μία μετά μεγίστης προσοχής και ξαναβάφτηκαν. Οσο προχωρούσε η εργασία τόσο πιο προφανές γινόταν το πόσο χειροποίητη δουλειά είχε επάνω του αυτό το υποτιθέμενο βιομηχανικής παραγωγής όπλο. Θα μπορούσα να πω μετά λόγου γνώσεως πολύ περισσότερη από όπλα τα οποία σήμερα διαφημίζονται και πουλιούνται ως χειροποίητα!

Ολα τα κομμάτια του όπλου, κάννη, κλείστρο, ουρά κάννης, γλώσσα, οι μεγάλες βίδες του και τα ξύλινα μέρη, κοντάκι και πάπια, έχουν τον ίδιο αριθμό. Αυτό βέβαια δεν έχει γίνει για «πλάκα» ή για «φιγούρα», έχει γίνει απλά γιατί το κάθε κομμάτι είναι εφαρμοσμένο και φινιρισμένο στο χέρι για τη θέση που βρίσκεται. Αυτό είναι που κάνει αυτά τα πολύ παλιά όπλα ξεχωριστά!

Το εσωτερικό της κάννης χρειάστηκε και αυτό μια πολύ μικρή λείανση της τάξεως του 0.05 mm στη διάμετρο για να επανέλθει στην κατάσταση «καθρέφτης» και να μπορεί να καθαρίζεται χωρίς να υπάρχουν μολυβδώσεις στα τοιχώματα και να είναι γενικά συντηρήσιμη. Ενα άλλο πρόβλημα ήταν η αποθήκη. Ολα τα ημιαυτόματα όπλα βάση της αγγλικής νομοθεσίας πρέπει να είναι τρίσφαιρα με συρρίκνωση της αποθήκης.

Το απαράδεκτο
Για οποιοδήποτε συμβατικό όπλο αυτό βέβαια είναι παραδεκτό για μια όμως «Ωραία κοιμωμένη» αυτό εγώ το θεωρώ απαράδεκτο. Πρώτον, γιατί αλλάζει τον χαρακτήρα του όπλου αλλά... και το όνομά του... δηλ. δεν θα έπρεπε να λέγεται πλέον Αuto-5 αλλά Αuto-3. Ετσι έπρεπε να βρεθεί νέα αποθήκη στην οποία να μπει συμβατικός μειωτήρας. Εφαγα γη και ουρανό, Ιταλία, Αγγλία και τελικά απρόσμενα αυτή τη φορά σε ένα πατάρι (και όχι υπόγειο) στην αποθήκη του φίλου μου Χρήστου Σακκά στην Ομόνοια, ο καλός Αντρέας κατέβηκε με ένα σκονισμένο κουτί που έγραφε απ’ έξω 16 και -ω του θαύματος- μέσα υπήρχαν 4 ολοκαίνουργιες γυαλιστερές αποθήκες!!

Το μεγάλο όμως πρόβλημα ήταν τα ξύλα. Το κοντάκι δεν είχε πέλμα, ήταν σχισμένο λίγο στη λαβή (ευτυχώς στο κάθετο επίπεδο) και το χειρότερο υπήρχε ένα σχίσιμο στην πάπια. Φυσικά εδώ δεν υπήρχε ούτε καν περίπτωση αλλαγής, πρώτον, γιατί είναι αδύνατον να βρεθούν και δεύτερον, γιατί όπως είπαμε τα κομμάτια αυτά είναι του συγκεκριμένου όπλου εφαρμοσμένα απόλυτα και φέρουν τον σειριακό αριθμό.

Το πέλμα ευτυχώς βρέθηκε, το είχα εγώ από ένα άλλο όπλο της ίδιας περίπου εποχής στο οποίο είχε γίνει κατ’ απαίτηση του ιδιοκτήτη του επιμήκυνση με ελαστικό πέλμα.

Τα πέλματα αυτά αυτής της εποχής είναι από κέρατο βούβαλου με το Logo της εταιρείας και του όπλου ανάγλυφα επάνω του (δεν γνωρίζω τη μέθοδο υποψιάζομαι όμως μια πυρωμένη μεταλλική σφραγίδα). Το πέλμα λοιπόν βρέθηκε και τοποθετήθηκε. Τώρα το σκίσιμο του κοντακιού. Εδώ η καθιερωμένη τακτική είναι:

α) Κόλλημα με τον σωστότερο τρόπο και

β) Ανοιγμα εγκάρσιας τρύπας (μίας ή δύο) δηλ. 90 μοίρες το σκίσιμο στο κέντρο της λαβής, και πέρασμα βίδας αφού έχει γίνει με ειδικό εργαλείο ομόκεντρης φρέζας για το κεφάλι και κατόπιν κατασκευή στον τόρνο τάπας από καρυδιά, η οποία κλείνει αυτή τη φρέζα με τα νερά της τάπας στην ίδια κατεύθυνση ει δυνατόν με αυτών του κοντακιού. Αυτή είναι η σωστή επαγγελματική επισκευή. Ετσι αφότου το κοντάκι κολλήθηκε, κατασκευάστηκαν τέσσερα Π από ατσάλινη πλακέ λάμα. Ανοίχτηκαν για τα δύο σκέλη τρύπες (μεγαλύτερες ένθεν και ένθεν της ρωγμής) αλλά και ένα λούκι για την οριζόντια μπάρα, γέμισαν τα κενά με εποξική ρητίνη και τα Π βυθίστηκαν μέσα. Οπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Κατόπιν, όταν σκλήρυνε η ρητίνη, λιμαρίστηκε η επιφάνεια στην παλιά της μορφή. Τώρα το κοντάκι αυτό είναι αδύνατον να ξανανοίξει και η επισκευή είναι αδιόρατη. Φυσικά έγινε από την κάτω μεριά της λαβής διότι από πάνω υπήρχε σταμπαρισμένος ο αριθμός.

Η... ανάσταση!
Και φτάνουμε στη δυσκολότερη επισκευή, αυτήν της πάπιας. Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο δύσκολα. Ενα ράγισμα 10 περίπου εκατοστών από το πίσω μέρος, ενώ η λουρίδα ξύλου με τα κάθετα νερά είχε ξεκολλήσει τελείως από την υγρασία και τα λάδια δεκαετιών. Την αφαιρέσαμε λοιπόν τελείως. Κατόπιν με ένα εργαλείο Dremel (το οποίο πολύ σπάνια χρησιμοποιείται στη σωστή οπλουργική), βάθυνε αυτή η πατούρα στο διπλάσιο έτσι ώστε παρθένο καθαρό ξύλο να αποτελεί την επιφάνειά της.

Ακολούθως κάναμε στην επισκευή αυτό που η Remington κάνει σαν πρακτική κατασκευής στις πάπιες της. Δηλαδή εποξική ρητίνη με δύο στρώσεις υαλοΰφασμα έγινε ένα με το ξύλο και κατόπιν πάλι λειάνθηκε στο σύνολο. Μετά από αυτά πάπια και κοντάκι παραδόθηκαν με πολύ συγκεκριμένες οδηγίες στην υπεύθυνο του καταστήματος για το φινίρισμά τους. Οι ψάθες γραμμή - γραμμή επανήλθαν στην αρχική τους μορφή και οξύτητα και μετά ακολούθησε η γνωστή μακρόχρονη και κοπιαστική διαδικασία του φινιρίσματος με λινέλαιο. Δεν απέμεινε πλέον παρά η λίπανση και συναρμολόγηση του όπλου και η μεγάλη στιγμή. Η στιγμή που τα μέλη της 16άρας ωραίας κοιμωμένης θα αρχίσουν και πάλι να κινούνται είναι κοντά.

Την κοιτάω καλά, είναι πολύ όμορφη, η κάννη της έχει μια πολύ ωραία μασίφ ρίγα. Η πολύ ιδιαίτερη απόλυτα εργονομική ασφάλεια στο μπροστινό μέρος της σκανδαλοθήκης, η χαρακτηριστική σκανδάλη πρώτου τύπου ακόμα και το ελατήριο της ανάκρουσης τετράγωνης διατομής ήταν και αυτό πρώτου τύπου. Θα κάνει άραγε όλες τις κινήσεις που πρέπει; Η ωραία κοιμωμένη ξύπνησε, αναπνέει, ξαναζεί...

Από τον Ντίνο Παπατσαρούχα

Πηγή www.ethnos.gr