Εκτός από τις εξόδους που ήδη αρχίσαμε με στόχο τη βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης, τι καλά που θα ήτανε να είχαμε την ευκαιρία να τους δείξουμε και θήραμα!! Ετσι, τα μεγάλα σκυλιά μας θα θυμηθούν ξανά το «παιχνίδι», ενώ τα «πρωτόβγαλτα» θα ξεκινήσουν σωστά τις πρώτες τους επαφές... Τα ελεύθερα «εκπαιδευτικά» στα ορτυκοτόπια, είναι ό,τι καλύτερο και ευκολότερο γι αυτή την εποχή.
Ομως, εάν τα μέρη μας δεν «κρατάνε» άγριο ντοπιάρικο ορτύκι, τι γίνεται; Και αν στον νομό μας δεν υπάρχει ούτε μια κατάλληλη Ζώνη Εκγύμνασης Κυνηγόσκυλων, τι κάνουμε; Σε αρκετές περιπτώσεις, λοιπόν, τα ορτύκια εκτροφείου είναι μια κάποια λύση!
Πρώτη δουλειά μας είναι να εξασφαλίσουμε 5-6 ορτύκια εκτροφείου καλής ποιότητας και με δυνατό «φτερό», ώστε να μην μπορεί να τα πιάσει ο σκύλος μετά τη φέρμα ή μετά την «πρόγκα». Η επιλογή του τόπου εκπαίδευσης με αυτά τα ορτύκια, έχει τη σημασία της. Μια καλή αποσιταριά (θερισμένο σιτάρι) που κρατάει ακόμα το άχυρο σκόρπιο, είναι ένα καλό τερέν γι αυτήν τη δουλειά.
Ακόμη καλύτερο είναι το κοντό τριφύλλι. Το ορτύκι στο κοντό τριφύλλι κοταρίζει πιο εύκολα, κάνει πιο «αληθοφανείς» τις συνθήκες και εκπαιδεύει τους σκύλους στο ποντάρισμα και στην παρακολούθηση. Αφού διαλέξουμε το μέρος, απελευθερώνουμε 4-5 ορτύκια, ογδόντα με εκατό μέτρα απόσταση το ένα με το άλλο. Τα ακουμπάμε στο έδαφος μαλακά και ήρεμα κάτω από το τριφύλλι, προσέχοντας μην τα τρομάξουμε και πετάξουν, γιατί μπορεί να τα χάσουμε.
Οι λεπτομέρειες...
Κάτι «υβρίδια» εξ Ιταλίας που κυκλοφορούν στο εμπόριο αρχίζουν αμέσως να «κοταρίζουν». Αν θέλουμε να μην ποδαρώσουν πολύ ή για να αποφύγουμε να πετάξουν τα επόμενα δευτερόλεπτα, πριν τα αμολήσουμε, τους κάνουμε μία δύο περιστροφές με τα χέρια, ώστε να ζαλιστούν λίγο. Μετά 15 λεπτά τουλάχιστον, ξεκινάμε να τα βρούμε... Εγώ χρησιμοποιώ ένα έμπειρο σκυλί για να ψάχνει μπροστά, ενώ κρατάω το νεαρό πιο πίσω, δεμένο με ένα σκοινάκι 10-15 μέτρων περίπου.
Είναι βέβαια λίγο δύσκολο με τα σχοινιά να μπερδεύονται και το κουτάβι να τραβάει, αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Ο σκοπός μου είναι να φερμάρει ο «δάσκαλος» και από πίσω να σταματήσει σε τιμητική φέρμα ο μαθητής. Το σχοινάκι, η επιβράβευση, η εκμάθηση στην εντολή «κάτω» και γενικά η εκπαίδευση που έχει προηγηθεί στον μαθητή, θα βοηθήσουν πολύ σε αυτήν τη φάση...
Το κουτάβι αρχίζει να καταλαβαίνει τι γίνεται διά της επαναλήψεως. Συνήθως, το σκυλί που δεν έχει βρει το θήραμα αλλά κάνει τιμητική φέρμα, είναι εκείνο που θα «σπάσει» πρώτο και θα αρχίσει σιγά να πλησιάζει. Το σημαντικό είναι να δει το ορτύκι να πετάγεται. Κοιτάμε πού θα κάτσει και πάμε για το δεύτερο!
Αν η εκπαίδευση γίνεται μετά τις 20 Αυγούστου μπορούμε και να σκοτώσουμε το ορτύκι, αλλά ο μαθητής θα παραμείνει δίπλα μας δεμένος, χωρίς να συμμετέχει στο απόρτ... Μόλις ο «δάσκαλος» φέρει το ορτύκι θα του το δείξουμε, θα το μυρίσει, αλλά δεν θα αφήσουμε να το πιάσει στο στόμα και συνεχώς θα τον χαϊδεύουμε. Δεν θα πρέπει πάντως να ξαμοληθούν και τα δύο σκυλιά μετά την τουφεκιά, γιατί η έξαψη και ο ανταγωνισμός τους θα σας στερήσουν τον έλεγχο.
Προχωρώντας για το δεύτερο ορτύκι, επαναλαμβάνετε το ίδιο σκηνικό. Καλό είναι τη δεύτερη φορά το ορτύκι να φύγει, μπλοκάροντας με εντολή τον μεγάλο σκύλο που δεν πρέπει να το κυνηγήσει.
Μόνος του...
Αν όλα έχουν πάει καλά, στο τρίτο ορτύκι ο δάσκαλος είναι πια στην μπαγαζιέρα, ενώ ο μαθητής -πάντα δεμένος- καλείται μόνος του να αποδείξει την αξία του. Η εκπαίδευση με ορτύκια του «κοτετσιού» μπορεί να μην έχει την αξία του άγριου, αλλά βοηθά να ξεκινήσουμε το κουτάβι μας ή να «ξαναφορμάρουμε» τους μεγάλους σκύλους. Αυτά τα «εκπαιδευτικά» όμως, δεν θα πρέπει να είναι πάνω από τρία τέσσερα, και με προσοχή να μη γίνουν ολέθρια λάθη που μπορεί να φέρουν αντίθετα αποτελέσματα.
Το μεγάλο αβαντάζ με τα «σικέ» ορτύκια είναι ότι δημιουργούμε μία κατάσταση κυνηγίου, αλλά απολύτως ελεγχόμενη ώστε από τη μια να κινητοποιηθούν τα ένστικτα του μικρού κυνηγόσκυλου και από την άλλη να δίνεται σε εμάς η δυνατότητα παρέμβασης και «διορθώσεων» . Ακόμα και έτσι βέβαια, είναι πολλά τα λάθη που μπορεί να γίνουν αν δεν χειριστούμε καλά την κατάσταση, όπως:
- Να μας φύγει ο μαθητής και να τρέχει πίσω από το ορτύκι.
- Να πέσει μαζί με τον δάσκαλο στο τουφεκισμένο ορτύκι και να τσακώνονται ποιος θα το αρπάξει πρώτος.
- Να πιάσει ο νεαρός σκύλος το ορτύκι ζωντανό.
Αν δεν προλαβαίνετε να σταματήσετε το κουτάβι, τουφεκίστε τουλάχιστον προτού πιάσει το ορτύκι, έστω και στον αέρα. Η πτώση του ορτυκιού, θα πρέπει οπωσδήποτε να συνδυαστεί με την τουφεκιά και την παρουσία του κυνηγού. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα συνεχή απόρτ σκοτωμένου θηράματος δεν κάνουν καλό στα εκπαιδευόμενα σκυλιά, εκτός κι αν είναι της κατηγορίας των σπάνιελ ή των ριτρίβερ.
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Αν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί, για διαφόρους λόγους, να κάνει στον σκύλο του αυτή την κατευθυνόμενη εκπαίδευση σε ορτύκια εκτροφής, καλύτερα... να μην κάνει τίποτα!
Είναι εκατό φορές προτιμότερο να περιμένει το άγριο ορτύκι του Σεπτεμβρίου και τις μπεκάτσες του χειμώνα. Ας οδηγήσει αργότερα τον σκύλο απευθείας στο άγριο θήραμα, αν είναι να κάνει τώρα λάθος με τα ήμερα. Ο σκύλος που έχει καλά γονίδια θα βρει τον δρόμο του, έστω και μόνος του.
Του ΜΠΑΜΠΗ ΓΚΑΒΑ
Πηγή www.ethnos.gr
Στις 14 Μαρτίου ο Κυνοφιλικός όμιλος Μεσσηνίας διοργάνωσε αγώνα πρακτικού κυνηγίου με απονομή C.A.C με θήραμα το ορτύκι.
