ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ...

Κυνηγότοποι & Λαγοκυνήγι.
Το παρακάτω κείμενο είναι άρθρο του συγγραφέα το οποίο δεν αποτελεί ύλη του βιβλίου «Το Κυνήγι Του Λαγού».

Καθημερινά γίνεται πολύς λόγος στα στέκια των λαγοκυνηγών και δυστυχώς κάποιες φορές και στον περιοδικό τύπο για διάφορα θέματα λαγοκυνηγιού: ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος λαγοκυνηγιού, ποιος είναι ο καταλληλότερος συνδυασμός εξοπλισμού (ρουχισμός και οπλισμός), ποια λαγόσκυλα είναι τα καλύτερα κ.λ.π. Πολλές φορές μάλιστα οι αντικρουόμενες αυτές απόψεις, καλοπροαίρετα ή μη, ξεπερνούν τα όρια της λογικής και φτάνουν μέχρι το βαθμό παρεξηγήσεων, στην προσπάθεια του ενός να επιβάλει σώνει και καλά την άποψή του υποτιμώντας τον άλλον.
Το παράδοξο σ' αυτήν την αντιπαράθεση είναι ότι όλοι έχουν δίκιο, αλλά η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι το λαγοκυνήγι είναι ίσως το μοναδικό είδος κυνηγιού που παρουσιάζει τις μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις ως προς τον τρόπο κυνηγιού του λαγού. Από το απόλυτο "καρτέρι της υπομονής" του πυκνού με το λαγοκυνηγό στημένο για ώρες πολλές σ' ένα πόστο καρτεριού, μέχρι το εξαντλητικό πολύωρο σκαρφάλωμα στα κατσάβραχα των πέτρινων βουνών. Αν λοιπόν ένας λαγοκυνηγός δεν έχει περάσει απ' όλα τα στάδια του λαγοκυνηγιού, όσο καλός και να είναι σε ένα τρόπο κυνηγιού, δεν μπορεί να τεκμηριώσει τα όσα πιστεύει ούτε φυσικά να έχει ολοκληρωμένη άποψη, γιατί ακριβώς δεν έχει ολοκληρωμένες εμπειρίες.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. To λαγό, τον συναντάμε το ίδιο εύκολα τόσο στα κλασσικά κυνηγοτόπια όσο και σε περιοχές με έντονη κυκλοφορία ανθρώπων και ζώων, λίγα μέτρα έξω από τα τελευταία σπίτια των μικρών ή μεγάλων αγροτικών οικισμών, ακόμα και στα προάστια των μεγάλων πόλεων. Καμιά προτίμηση δεν έχει στο υψόμετρο των βιοτόπων. Το γιατάκι του μπορεί να το βρέχει το κύμα της θάλασσας, ή μπορεί να βρίσκεται στην ψηλότερη βουνοκορφή της Ελλάδας. Είναι λοιπόν θήραμα παντός βιοτόπου κι είναι φανερό ότι βασική αιτία για τις διαφοροποιήσεις του κυνηγιού του είναι, κατά κύριο λόγο, η μορφολογία του εδάφους του κάθε κυνηγότοπου, και κατά δεύτερο λόγο, οι κλιματολογικές συνθήκες που συνήθως επικρατούν σ' αυτόν. Ο κάθε κυνηγότοπος έχει τη δική του μορφή, αλλά μπορούμε να πούμε ότι τρεις είναι οι πιο βασικές μορφές κυνηγότοπων που ανάλογα καθορίζουν τον τρόπο κυνηγιού του:

1. Αυτοί που καλύπτονται από πολύ πυκνή βλάστηση (αδιαπέραστα ή πυκνά δάση), τα πυκνά όπως λέμε. Εμείς, είτε δεν μπορούμε να κινηθούμε μέσα σ' αυτούς, είτε το αποφεύγουμε γιατί δεν υπάρχουν ανοιχτά σημεία με ορατότητα στα οποία μπορούμε να δούμε το λαγό και να τον τουφεκίσουμε. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της εξόρμησης δεν έχουμε οπτική επαφή με τα λαγόσκυλα και το μόνο που ακούμε είναι οι φωνές τους.
2. Όλες οι χορτολιβαδικές εκτάσεις, τα καλλιεργήσιμα εδάφη, οι πρόποδες βουνών και τα χωματοβούνια με χαμηλή θαμνώδη ή φρυγανώδη βλάστηση και γενικά όλοι οι εύκολοι και βατοί κυνηγότοποι που συνηθίζουμε να τους λέμε ανοιχτούς κυνηγότοπους ή ανοιχτά. Η ελευθερία κινήσεων είναι το κύριο χαρακτηριστικό των κυνηγότοπων αυτών και μας δίνεται η δυνατότητα να κυνηγήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο θέλουμε.
3. Οι απότομες, δύσβατες, άγονες ή με λίγη βλάστηση, κυρίως πετρώδης πλαγιές και κορυφές βουνών, τα πετρώδη όπως λέμε ή πέτρα. Είναι κι αυτή μια μορφή ανοιχτού κυνηγότοπου, αλλά παρουσιάζει πολύ μεγάλες δυσκολίες τόσο στην ιχνηλασία και στην καταδίωξη των λαγόσκυλων όσο και στην κίνηση του λαγοκυνηγού. Αποτελεί, μπορούμε να πούμε, μια ειδική μορφή κυνηγότοπου. Από τη φύση τους οι κυνηγότοποι αυτοί καθορίζουν ένα τρόπο λαγοκυνηγιού που δε συμβιβάστηκε ποτέ με μετριότητες. Είναι η πιο δύσκολη κι αθλητική μορφή λαγοκυνηγιού για ανθρώπους και σκυλιά. Απαραίτητες οι βαθιές γνώσεις βιολογίας του λαγού κι ανίχνευσης των ιχνών του από το λαγοκυνηγό. Πρόκειται για περπατητό κυνήγι με λαγόσκυλα κοντινής έρευνας με τάσεις στο ανεμιστό ψάξιμο, κοινώς ξεσηκωτές.

Του Μανούσου Χαλκιαδάκη

Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ

Πηγή www.lagokinigi.gr