Η αξιολόγηση του περδικόσκυλου...

Στο κυνήγι πηγαίνουμε για να ευψυχήσουμε. Αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο από τη ζωή στη φύση, από τη σωματική και πνευματική άσκηση, από τις θαυμάσιες εικόνες, από την εναλλαγή έντονων συναισθημάτων και το αίσθημα ότι είμαστε και παραμένουμε αξιόμαχοι, αλλά και από το γεγονός ότι παρατηρούμε, έκθαμβα πολλές φορές, την κυνηγετική ικανότητα των τετράποδων συντρόφων μας.
Όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα αυτή των σκύλων μας, τόσο μεγαλύτερη είναι και η δική μας απόλαυση.
Βρισκόμαστε στο 2003 και δυστυχώς ακόμα ο κυνηγετικός κόσμος δεν έχει μία διαδικασία και τους κατάλληλα εκπαιδευμένους ανθρώπους, οι οποίοι να μπορούν να αναδείξουν τους κυνηγετικούς σκύλους με την μεγαλύτερη κυνηγετική ικανότητα, η οποία ξεδιπλώνεται μέσα σε μια ολόκληρη κυνηγετική ημέρα.
Έτσι ο καθένας από μας, θα πρέπει ν’ αρκεστεί να διαλέξει τους κυνηγετικούς του σκύλους, βασιζόμενος στις προσωπικές του παρατηρήσεις.
Προσωπικά, δεν είμαι υπέρμαχος της ιδέας ότι υπάρχει άλλο σκυλί, το οποίο είναι κατάλληλο μόνο για πέρδικα, άλλο το οποίο να είναι μόνο για ορτύκι και άλλο το οποίο να είναι κατάλληλο μόνο για μπεκάτσα ή μπεκατσίνι.
Πιστεύω ότι ο μεγάλος κυνηγετικός σκύλος, με τα πολλά φυσικά προσόντα, μπορεί να μεταβάλλει τον τρόπο εργασίας του κάθε φορά, ανάλογα με το έδαφος και τις καιρικές συνθήκες και το θήραμα.
Αυτός ο σκύλος είναι εκείνος, τον οποίο αναζητάμε και για τον οποίο υποβαλλόμεθα σε πόσες θυσίες και ταλαιπωρίες.
Όταν εκπαιδεύω βγάζω τους σκύλους ανά πεντάδες στο βουνό. Μιλάω για σκύλους, οι οποίοι έχουν κάνει μεν τη βασική τους εκπαίδευση για να με γνωρίζουν και να μπορώ να τους φωνάζω, αλλά δεν έχουν ακινησία στο ξεπέταγμα και στον πυροβολισμό, ούτε διασταυρωμένη έρευνα, ούτε γνώση και εμπειρία του θηράματος.
Στην αρχή κυνηγιόνται μεταξύ τους, κυνηγάνε πουλάκια και πεταλούδες, ξεμακραίνουν και χάνουν τον προσανατολισμό τους, αλλά σιγά-σιγά αποκτούν ένα κέντρο έρευνας, εξοικειώνονται με το περιβάλλον και μετά από 2 περίπου εβδομάδες αρχίζουν οι πρώτες φέρμες.
Στην αρχή βέβαια, το ένα δεν σέβεται τη φέρμα του άλλου, τις περισσότερες φορές, αλλά και τα ίδια δεν μένουν σταθερά στη φέρμα τους, επιτίθενται και διώχνουν το θήραμα κυνηγώντας το, σε μεγάλες αποστάσεις.
Στη συνέχεια όμως η φέρμα αρχίζει και επιμηκύνεται και η συναίνεση γίνεται πλέον αυτόματα. Όσο διαρκεί αυτή η διαδικασία, βλέπουμε ότι κάποιο σκυλί από την πεντάδα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια στο να εντοπίζει τον μεγαλύτερο αριθμό θηραμάτων σε σχέση με τα υπόλοιπα σκυλιά της πεντάδας.
Ταυτόχρονα, χωρίς να παρεμβαίνουμε καθόλου ση δουλειά των σκύλων και χωρίς να διορθώνουμε τα παρατηρούμε τον τρόπο, με τον οποίο καλπάζουν, την αντοχή τους στη ζέστη, στο κρύο, στη βροχή, στο χιόνι, στον πάγο.

Toυ Θωμά Πετρόχειλου

Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ

Πηγή www.gpeppas.gr