Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Έβρο!Το κυνήγι των υδροβίων είναι συναρπαστικό. Η τουφεκιά σε πρασινοκέφαλο αλησμόνητη, όπως και ο ήχος στο μάζεμα των φτερών του, αλλά και στο σκάσιμο μέσα στο νερό. Για τη χήνα, δε, ούτε συζήτηση. Απερίγραπτοι οι ήχοι που συνοδεύουν το κυνήγι της και οι τουφεκιές στα κοπάδια με σχήμα Λ.
Με το πρώτο άκουσμα για αλλαγή του καιρού, τα τηλέφωνά μας παίρνουν φωτιά, εδώ στον Έβρο. Το κυνήγι των υδροβίων στο Δέλτα αποτελεί για τους κυνηγούς, όνειρο, επιθυμία, πόθο. Οι φίλοι από μακρινές περιοχές της Ελλάδας αλλά και από την Κύπρο, διαβάζουν, ακούν, βλέπουν από τον κυνηγετικό Τύπο και τις βιντεοταινίες που έχουν γυριστεί στο Δέλτα, φοβερές εμπειρίες, ασταμάτητες τουφεκιές, ατελείωτα πουλιά. Υπάρχει φυσικά και η μερίδα των απογοητευμένων που αλλιώς τα περίμεναν και αλλιώς τα βρήκαν, έβγαλαν χολή, πικρία για τους ντόπιους κυνηγούς και τον κυνηγότοπο.
Σε αναζήτηση πληροφοριών
Οι επισκέπτες κυνηγοί, αυτή τη στιγμή, στο Δέλτα του Έβρου είναι αρκετοί και εν όψει κακοκαιρίας αναμένονται περισσότεροι. Τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα από όλη την Ελλάδα, για συλλογή πληροφοριών. Όλοι έχουν ακούσει για τον Έβρο και ζητούν από τους ντόπιους κυνηγούς πληροφορίες. Ο συνδυασμός μιας κυνηγετικής εξόρμησης με μια βόλτα στην υπέροχη Αλεξανδρούπολη και φυσικά σε όλο το νομό, δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Θέλουν να τον επισκεφθούν συνδυάζοντας βόλτα και φυσικά κυνήγι. Οι συχνότερες ερωτήσεις που δεχόμαστε, έχουν να κάνουν με τον αριθμό των πληθυσμών της πάπιας αλλά και της χήνας. Οι διαδικασίες για να μπει κανείς στο Δέλτα είναι πάνω–κάτω γνωστές από τα κυνηγετικά έντυπα, αλλά όλοι αγωνιούν για την εξασφάλιση της διαμονής σε καλύβα και τη γνωριμία με έμπειρο οδηγό, γνώστη της περιοχής, για την επιλογή των καλύτερων περασμάτων.
Ραντεβού στην καλύβα
Η απόσταση από την πόλη της Αλεξανδρούπολης σε ένα από τα σημεία που χρησιμοποιείται σαν μικρό λιμανάκι για την πρόσβαση στο Δέλτα με πλάβα, είναι γύρω στα σαράντα λεπτά με τη στάση τού καφέ. Ο Νίκος με περίμενε εκεί, όπως πάντα εγγλέζος στα ραντεβού του, με βοήθησε να φορτώσω τα πράγματα μου και σε δέκα λεπτά βρισκόμασταν στην καλύβα του. Εκεί, γύρω από τη φωτιά, μας περίμενε η γνώριμη και πάντα χαμογελαστή παρέα. Ο Γιάννης, ο Μιχάλης, ο Σάκης, ο Χρηστάκος, ο Σαράντης, όλοι τους από τις Φέρες. Το τσίπουρο απαραίτητο ώστε να λειτουργήσουν όλα σωστά στο εσωτερικό μου μετά την πρώτη ψυχρολουσία. Καλαμπούρι, πειράγματα, μέχρι τη στιγμή που ο Νίκος μας είπε να ετοιμαστούμε για να φύγουμε.
Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου