Το μπεκατσόσκυλο...

Ένας καλός σκύλος, ήδη από τη νεαρή ηλικία, αγαπάει το κυνήγι. Αυτό είναι δίχως άλλο ένας λόγος να χαιρόμαστε, αλλά όχι να ενθουσιαζόμαστε περισσότερο απ’όσο πρέπει μπροστά σε μια φυσιολογική συμπεριφορά. Το ότι ένας σκύλος κυνηγάει, ψάχνει και φερμάρει είναι το λιγότερο που πρέπει να περιμένουμε από ένα σκύλο φέρμας! Δεν χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι στο κυνήγι της μπεκάτσας μόνο μια ακλόνητη φέρμα δίνει στον κυνηγό ευκαιρίες να τουφεκίσει.

Επιπλέον, ένας σκύλος πρέπει να είναι υπάκουος και να συνεργάζεται μαζί μας δημιουργώντας μια ομάδα, το οποίο σημαίνει να έχει επαφή με τον κυνηγό του και να γυρίζει αμέσως μόλις τον φωνάζουμε. Στο δάσος όπου η ορατότητα είναι μειωμένη, η αίσθηση της επαφής είναι απαραίτητη και είναι η απόδειξη ότι, παρά την ανεξαρτησία στην έρευνα, ο σκύλος μας εντοπίζει σε τακτά χρονικά τη θέση μας. Το πάθος για την έρευνα ανήκει σ’εκείνα τα προσόντα τα οποία ένας σκύλος πρέπει να διαθέτει. Στο δάσος, το φθινόπωρο πρέπει, το καλό μπεκατσόσκυλο ξέρει τι ψάχνει: τις μπεκάτσες!Δύο ώρες ψάξιμο χωρίς συναντήσεις δεν πρέπει να επηρεάζουν τον ενθουσιασμό του, ούτε τον δικό μας, διότι οι σκύλοι αντιλαμβάνονται αμέσως τη δική μας έλλειψη κινήτρων. Ένας σωστός σκύλος φέρμας,έχει το ένστικτο του κυνηγίου γραμμένο στο γενετικό του κώδικα και πρέπει να το αποδεικνύει καταβροχθίζοντας τον τόπο στην αναζήτηση θηράματος.

Παρατηρείστε τις διαφορές συμπεριφοράς κάποιων σκύλων όταν χάνουμε μία μπεκάτσα ή όταν απλά δεν μπορούμε να την τουφεκίσουμε. Μερικοί θα μείνουν να μας κοιτάνε αμήχανοι, αλλά θα συνεχίσουν κανονικά την έρευνά τους. Άλοι, τέλος, ακόμα και μετά από 5-6 ώρες κυνηγίου, θα φύγουν σαν δαιμονισμένοι, σπρωγμένοι από το θυμό και την αποφασιστικότητα να ξαναβρούν το γρηγορότερο την μπεκάτσα. Υπάρχουν πράγματι σκύλοι οι οποίοι δεν αφήνουν την μπεκάτσα να πάρει ανάσα. Δεν προλαβαίνεις να γεμίσεις το όπλο και αυτοί είναι εκεί, πάλι μπροστά στη βελουδομάτα, φερμαρισμένοι να σε περιμένουν.

Ένα σημαντικό προτέρημα,ίσως το σημαντικότερο, είναι η αίσθηση θηράματος. Είναι ένα έμφυτο προσόν το οποίο δεν διδάσκεται, απλά βελτιώνεται με την εμπειρία. Ο σκύλος ο οποίος το διαθέτει φαίνεται να είναι εφοδιασμένος με ένα σόναρ, με μια έκτη αίσθηση που τον οδηγεί σχεδόν αλάνθαστα από μπεκάτσα σε μπεκάτσα χωρίς να χρονοτριβεί και χωρίς να σπαταλά περιττή ενέργεια. Ακόμα και σε μέρη που δεν τα γνωρίζει, ξέρει πού να ψάξει. Τον βλέπεις με το που θα τον λύσεις, δεν δείχνει αποπροσανατολισμένος, φεύγει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, λες και ξέρει που πηγαίνει και συνήθως δεν γυρίζει άκαρπος.

Ένας τέτοιος σκύλος δεν βρίσκεται εύκολα, δεν πουλιέται, ούτε αγοράζεται, γι’αυτό όποιος τον έχει ας τον φυλάει σαν τα μάτια του.

Το παραπάνω άρθρο είναι του περιοδικού: Κυνηγεσία και κυνοφιλία