Το κυνήγι του αγριόχοιρου ...

Εάν δείτε έναν παγανιέρη ή ιχνηλάτη αγριογούρουνου θα καταλάβετε από τα σημάδια στο κορμί του πόσο δύσκολο και επικίνδυνο για τον ίδιο και τα σκυλιά είναι αυτό το κυνήγι. Φυσικά, δεν πρόκειται για ιστορία γραμμένη με λέξεις, αλλά στο κορμί του θα υπάρχουν σίγουρα σημάδια από παλιά τραύματα. Κάτι σαν παράσημα του «νικητή» από τον «ηττημένο»...

Η πιο επικίνδυνη φάση του γουρουνοκυνηγίου για τα σκυλιά είναι η «στάμπα». Εκεί δηλαδή όπου έρχονται αντιμέτωπα με το αγριογούρουνο και πρέπει να το αναγκάσουν να 'σηκωθεί' από την κρυψώνα του, ώστε να κινηθεί προς τα καρτέρια, χωρίς όμως να το πλησιάσουν πολύ κοντά.

Γι' αυτό άλλωστε καλό γουρούνοσκυλο είναι εκείνο «που δεν ακουμπάει το γουρούνι», όπως συνηθίζουν να λένε οι κυνηγοί. Μάλιστα οι περισσότεροι κυνηγοί έχουν γίνει πλέον και κτηνίατροι αφού πολλές φορές χρειάζεται να 'δέσουν' ή να τοποθετήσουν ράμματα στα τραύματα των σκύλων τους μετά από άγριο γουρουνοκυνηγητό.

Ιδιαίτερα επιθετικά στο γουρούνι θεωρούνται γενικώς τα ημίαιμα σκυλιά, δικαιολογώντας ίσως έτσι τη φήμη τους περί περίσσιου πάθους. Από τις καθαρόαιμες φυλές, τα γκριφόν είναι εκείνα που θεωρούνται από πολλούς ως επιρρεπή στο να μην κρατάνε τις αποστάσεις ασφαλείας...

Παρ' όλα αυτά -που εν πολλοίς μπορεί να στηρίζονται σε προσωπικές, μεμονωμένες εμπειρίες και περιπτώσεις- όλοι οι γουρουνοκυνηγοί φαίνεται να συμφωνούν στο εξής: Η ευφυΐα του κάθε σκυλιού και εν συνεχεία οι εμπειρίες του, παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο για την ασφάλειά του.

Τα «καλά» γουρουνόσκυλα ξέρουν από ένστικτο πότε κινδυνεύουν! Και φυλάγονται, πλησιάζοντας τόσο ώστε να φοβίζουν το γουρούνι, χωρίς όμως να του δίνουν την ευκαιρία να χτυπήσει. Τα σκυλιά αυτά μόνο τα «μαστόρικα γουρούνια» μπορούν να τα χτυπήσουν.

Αυτά τα «μαστόρικα γουρούνια» είναι συνήθως ζώα που έχουν συναντηθεί και στο παρελθόν με σκυλιά και έχουν μάθει να τα αντιμετωπίζουν. Πέρα όμως από τις εμπειρίες των γουρουνιών και την εξυπνάδα των σκυλιών υπάρχουν πολλές παράμετροι που καθορίζουν τις πιθανότητες τραυματισμού ενός γουρουνόσκυλου. Στα 'σφιχτά' μέρη, ο κίνδυνος να επιτεθεί ο αγριόχοιρος στο σκυλί είναι μεγαλύτερος. Ειδικά σε μέρη, όπως τα δικά μας στην Ήπειρο, όπου το γουρούνι κυνηγιέται κατ' εξοχήν σε πυκνή βλάστηση.

Η αυξημένη επικινδυνότητα στους τόπους με πυκνή βλάστηση οφείλεται, καταρχήν, στο ότι το σκυλί δεν έχει πολλές φορές τον χώρο να κινηθεί γρήγορα για να ξεφύγει από την επίθεση του γουρουνιού. Γι' αυτό και σε τέτοιους τόπους είναι πιο κατάλληλα τα μικρόσωμα σκυλιά, που λόγω μεγέθους είναι πιο ευέλικτα. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη νοοτροπία που έχουν τα γουρούνια σε αυτά τα μέρη. Η ασφάλεια που τους παρέχει το πυκνό, τα κάνει να παραμένουν στη 'στάμπα', χωρίς τον φόβο των σκύλων και των παγανιέρηδων...

Πηγή www.ipiros.gr

Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ