Δημόσια Διαβούλευση για το σ/ν «Προστασία της βιοποικιλότητας»...

Πλοήγηση στη Διαβούλευση

Εκτεταμένη Περίληψη
του νομοσχεδίου για την προστασία της βιοποικιλότητας

Ανάγκη για ένα νόμο για τη βιοποικιλότητα
Με το νέο νομοσχέδιο διατυπώνεται ένα αποτελεσματικό πλαίσιο προστασίας της βιοποικιλότητας, με τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας και λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς συμβάσεις, τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τα προβλήματα της προϋπάρχουσας νομοθεσίας.
Το νομοσχέδιο δεν αναφέρεται μόνο στην προστασία οικοτόπων και ειδών, όπως συνέβαινε με την προηγούμενη νομοθεσία, αλλά επιχειρεί με ολοκληρωμένο τρόπο την προστασία της βιοποικιλότητας ως εθνικού κεφαλαίου και κρίσιμης παρακαταθήκης της χώρας για το μέλλον.
Μέχρι σήμερα, τα ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος εν γένει και του βιολογικού πλούτου της χώρας ειδικότερα διέπονταν από τις διατάξεις ενός εξαιρετικού και πρωτοποριακού για την εποχή του νόμου, του «νόμου Τρίτση» 1650/1986. Ο νόμος όμως αυτός εφαρμόστηκε μόνο εν μέρει, κυρίως λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης. Σήμερα, 24 χρόνια μετά, ο πολύτιμος αυτός νόμος χρειάζεται επικαιροποίηση και συντονισμό με την κοινοτική νομοθεσία, αλλά και με τη νομοθεσία περί δασών.
Το νομοσχέδιο συντονίζει τις διατάξεις περί προστασίας της βιοποικιλότητας με τη δασική νομοθεσία και κρατά τα στοιχεία που ενισχύουν την προστασία, ενώ προσαρμόζεται στις διεθνείς συμβάσεις και προδιαγραφές (π.χ. την κατηγοριοποίηση των προστατευομένων περιοχών της IUCN) προσαρμοσμένες στο ελληνικό δίκαιο. Απλοποιεί, επίσης, τις διαδικασίες χαρακτηρισμού περιοχών προστασίας, αλλά και αποσαφηνίζει τι επιτρέπεται και τι αποκλείεται από αυτούς τους σημαντικούς θύλακες βιοποικιλότητας και φυσικών πόρων. Επιπλέον, το νομοσχέδιο έρχεται να συμπληρώσει κενά που αφορούν -για παράδειγμα-την προστασία των μικρών υγροτόπων και τα μέτρα διαχείρισης και προστασίας των περιοχών του κοινοτικού δικτύου Natura 2000.
Στόχος μας είναι η Ελλάδα να «μιλά την ίδια γλώσσα» με τους εταίρους της, μια γλώσσα απλή, κατανοητή από όλους και αρκούντως προστατευτική για τον πολύτιμο φυσικό μας πλούτο.
Βιοποικιλότητα
Ο όρος «βιοποικιλότητα» αναφέρεται στον αριθμό, την ποικιλία και την ποικιλομορφία των ζωντανών οργανισμών. Περιλαμβάνει την ποικιλία μεταξύ ειδών, εντός των ειδών και μεταξύ οικοσυστημάτων, καθώς και τον τρόπο λειτουργίας και εξέλιξής τους (τοπικής και χρονικής). Η βιοποικιλότητα αποτελεί κοινό αγαθό και πολύτιμη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Βασικά αίτια της απώλειας της βιοποικιλότητας είναι:‐Καταστροφή, υποβάθμιση και κατακερματισμός των οικοτόπων ‐Αλόγιστη χρήση φυσικών πόρων ‐Ρύπανση‐Εξάπλωση ξενικών ειδών στα φυσικά οικοσυστήματα
-Κλιματική αλλαγή

Η κατάσταση της ελληνικής βιοποικιλότητας

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων και των τοπογραφικών και κλιματικών της χαρακτηριστικών, η Ελλάδα φιλοξενεί πλούσια βιοποικιλότητα, από τις υψηλότερες σε ευρωπαϊκό και μεσογειακό επίπεδο. Η καλή οικολογική κατάσταση της ελληνικής βιοποικιλότητας, όμως, αποτελεί μόνο θεωρητική παραδοχή, καθώς η έλλειψη αποτελεσματικών μέτρων προστασίας, η απουσία επιστημονικής γνώσης και η περιβαλλοντικά καταστροφική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έχουν υποβαθμίσει τα φυσικά χαρακτηριστικά της χώρας. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2009:
- Το 31% των οικοτόπων που απαντώνται στην Ελλάδα βρίσκονται σε μη ικανοποιητική/ανεπαρκή κατάσταση διατήρησης.
- Το 80% των θαλάσσιων οικοτόπων/ενδιαιτημάτων που απαντώνται στην Ελλάδα και προστατεύονται από την Οδηγία βρίσκονται σε μη ικανοποιητική/ανεπαρκή κατάστασης διατήρησης.
- Για το 65% των χερσαίων ειδών και το 62% όλων των ειδών που προστατεύονται από την Οδηγία η κατάσταση διατήρησης είναι άγνωστη.
- Για όλα τα αρθρόποδα, η κατάσταση διατήρησης είναι άγνωστη, ενώ ακόμα και για τα θηλαστικά η κατάσταση διατήρησης είναι άγνωστη σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70%.
Επιπλέον, επτά από τους δέκα Υγροτόπους Διεθνούς Σημασίας της χώρας έχουν περιληφθεί στον Κατάλογο Μοντρέ, τη «μαύρη λίστα» δηλαδή της Σύμβασης Ραμσάρ για τους Υγροτόπους.
Συνολικά, όπως καταδεικνύουν σημαντικές καταδίκες της χώρας μας από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ), η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική για την προστασία της βιοποικιλότητας. Εδώ και δεκαετίες, η χώρα μας δεν έχει λάβει τα απαραίτητα νομικά, θεσμικά, ρυθμιστικά και χρηματοδοτικά μέτρα, ώστε να διασφαλίσει την προστασία των μοναδικών φυσικών χαρακτηριστικών της.

Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ

Πηγή www.e-artemis.gr